Υπάρχουν πολλοί κυνηγοί, οι οποίοι έφτασαν 60 ή 70 ετών και δεν κατόρθωσαν να αποκτήσουν ποτέ ένα καλοντρεσσαρισμένο σκυλί που να κυνηγά γι ' αυτούς. Αλλά αγκομαχώντας τις περισσότερες φορές, κατορθώνουν να επωφεληθούν από τις κυνηγετικές ικανότητες του σκύλου τους. Μ' αυτή τη σειρά των άρθρων θα προσπαθήσω να εξηγήσω από που πρέπει να αρχίσουμε και πως να προχωρήσουμε, έτσι ώστε το σκυλάκι μας να ολοκληρώσει το πρώτο στάδιο της εκπαίδευσής του, η οποία ονομάζεται βασική. Η βασική εκπαίδευση είναι ανάλογη με την εκπαίδευση του παιδιού, στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό σχολείο.
Κατ' αρχή θα πρέπει να αποφασίσουμε από ποιά ράτσα θα επιλέξουμε το κουταβάκι μας, μελετώντας το "στάνταρ " εργασίας της κάθε μιάς και τα μορφολογικά χαρακτηριστικά της. 'Οταν τελικά καταλήξουμε, μας μένει να ορούμε τους κατά το δυνατό καλύτερους γεννήτορες, οι οποίοι θα κληροδοτήσουν στο κουταβάκι τους τα κατάλληλα κληρονομικά χαρακτηριστικά. Δεν θα πρέπει να πειστούμε από τα λόγια κανενός πωλητή. Θα ελέγξουμε τη γνησιότητα των πρωτοτύπων PEDGREE τους και αν έχει καταχωρηθεί η γέννα στον επίσημο Κυνολογικό οργανισμό, αν συμφωνούν τα νούμερα των τατουάζ με τα νούμερα των πετιγκρί.
Θα προσπαθήσουμε να δούμε τουςγονείς στο κυνήγι και να προσέξουμε εάν έχουν το στυλ εργασίας της φυλής τους, να διαβάσουμε τα βιβλιάρια εργασίας εάν πρόκειται για TRAILERS (αγωνομάχους), να εξετάσουμε μη τυχόν έχουν κροτοφοβία ή έντονη δισπλασία ή άλλα μορφολογικά ελαττώματα, τα οποία να συνεπάγονται τον αποκλεισμό τους. Στην προσπάθειά μας αυτή μπορεί να μας βοηθήσει ο αναγνωρισμένος Κυνολογικός οργανισμός ή ο 'Ομιλος του εξωτερικού στον οποίο ανήκει το σκυλί. Μετά απ' όλα αυτά θα πρέπει να κάνουμε τον σταυρό μας να αποδειχτεί έντιμος ο εκτροφέας, γιατί στην εντιμότητά του αυτή βασιζόμαστε ουσιαστικά.
Όσο καλύτερη ποιοτικά είναι η γέννα, τοσο περισσότερο μοιάζουν τα κουτάβια μεταξύ τους. Αν έχουμε τη δυνατότητα επιλογής, θα επιλέξουμε ένα υγιές ζώο, το οποίο ακούει αμέσως το σφύριγμά μας και έρχεται κοντά κουνώντας την ουρά του, και που τη δεύτερη μέρα της ζωής του έχει γύρω στους 185 σφυγμούς το λεπτό σε κατάσταση ύπνου. Η μέτρηση γίνεται με στηθοσκόπιο και επαληθεύεται με τρεις μετρήσεις με διαφορά δύο ημερών η μία από την άλλη.
Ο απογαλακτισμός μπορεί να γίνει στις έξι εοδομάδες. Θα προτιμήσουμε δε ένα κουταοάκι κατά την επιλογή μας, παρά ένα μεγάλο έξι μηνών το οποίο μπορεί να έχει αρνητικά διώματα. Για την κατάλληλη διατροφή του κουταβιού μας θα συμβουλευτούμε τον κτηνίατρό μας, ο οποίος θα αναλάβει την παρακολούθησή του καθώς και τους απαραίτητους εμβολιασμούς.
Ο χαρακτήρας και η γενικότερη πορεία του κουταβιού μας, διαμορφώνεται με βάσει τα βιώματα τα οποία αποκτά κατά τη διάρκεια της ζωής του. Πρέπει λοιπόν να επιζητούμε εκείνα τα οποία το οδηγούν προς τη θετική και να το προστατεύουμε από τ' άλλα τα οποία το οδηγούν προς την αρνητική κατεύθυνση. Το κουτάβι μας λοιπόν αποκτά βιώματα, δηλαδή εκπαιδεύεται, από τη στιγμή κατά την οποία μπορεί να λάβει ερεθίσματα από τον έξω κόσμο. Το πρώτο μέλημα του ιδιοκτήτη είναι να δεθεί ψυχολογικά με το κουτάβι του. Στα μάτια του σκύλου ο ιδιοκτήτης του πρέπει να έχει τη θέση που έχει ο Θεός για τον άνθρωπο. Η θέση αυτή δεν αποκτάται, ούτε διατηρείται εύκολα.
Πριν από την αγορά του κουταβιού θα πρέπει να έχουμε φροντίσει να εξασφαλίσουμε το χώρο του. Αυτός θα πρέπει να πληρεί τις εξής προδιαγραφές:
α) Να έχει αποχέτευση ώστε να καθαρίζεται εύκολα από τις ακαθαρσίες.
β) Να χωρίζεται σε εξωτερικό ευρύχωρο προαύλιο το οποίο να έχει ήλιο τις περισσότερες ώρες της ημέρας ώστε να μην έχουμε προβλήματα ραχίτιδας, και εσωτερικό ηχοθερμομονωμένο χώρο στον οποίο θα ορίσκεται και το κρεβάτι του. Στο χώρο αυτό θα απο μονώσουμε το ζώο τις ώρες της κοινής ησυχίας για να μην έχουμε προβλήματα.
Οι περισσότεροι αγοράζουν ένα κουταβάκι και μετά αρχίζουν να το μαλώνουν γιατί λέρωσε ή γιατί έκανε φασαρία, με αποτέλεσμα να χαλούν τις σχέσεις τους μ’ αυτό και να δημιουργούν ένα δειλό ζωό το οποίο δεν μπορεί να εξηγήσει τη συμπεριφορά του ιδιοκτήτη του. Αργότερα αυτό το ζώο γίνεται ανεξάρτητο στο κυνήγι και ψαχνει χωρις να εχει καμια επαφή με τον ιδιοκτήτη του. Και τώρα μια συμβουλή από καρδιάς: Αφήστε το ζώο να ανεβαίνει επάνω σας. Μπορεί βραχυπρόθεσμα να σας διευκολύνει μια τέτοια απαγόρευση, αλλά είναι περισσότερα τα προβλήματα τα οποία θα δημιουργήσει, παρά αυτά που θα λύσει. 'Οταν πάμε στο κουτάβι μας μπορούμε να φοράμε μια φόρμα η οποία δεν μας νοιάζει αν θα λερωθεί.
'Οταν το κουτάβι μας φτάσει και περάσει το βασικό ντρεσσάρισμα, τότε θα μπορέσουμε σιγά-σιγά να το βάλουμε στο σπίτι μας και να του μάθουμε ότι εκεί δεν επιτρέπεται να λερώνει.
Πρέπει να το ογάζουμε έξω τρεις φορές την ημέρα από δυόμισυ μηνών και κατά τον εξής τρόπο: Διαλέγουμε ένα χώρο χωρίς αυτοκίνητα, ανθρώπους, πρόβατα, κότες κλπ., και αφήνουμε το ζωό ελεύθερο. Κάθε φορά που μας πλησιάζει το χαϊδεύουμε και του λέμε να ξαναφύγει, συνεχίζοντας την πορεία μας. Εάν απομακρυνθεί, χωρίς να το φωνάζουμε, φεύγουμε μαλακά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εκείνο θα ανησυχήσει από το μεγάλωμα της απόστασης και θα έλθει προς το μέρος μας. Δεν θα το φωνάξουμε για κανένα λόγο, γιατί αν το φωνάξουμε κι αυτό δεν έλθει, τότε χάνουμε το κύρος μας. Μετά από αρκετές εξόδους μπορούμε να το φωνάζουμε μία ή δύο φορές σε κάθε έξοδο, να το χαϊδεύουμε και να του λέμε να ξαναφύγει.
Η μεταφορά προς και από την επιλεγμένη τοποθεσία όταν το κουταβάκι είναι μέχρι 3 1/2 μηνών θα γίνεται στην αγκαλιά. Η διαδικασία αυτή παρόλο που φαίνεται απλή, θέτει τις βάσεις ενός ήρεμου, κοντινού και αποδοτικού ψαξίματος όταν το κουτάβι ενηλικιωθεί. Η τοποθεσία στην οποία το ογάζουμε βόλτα πρέπει ν' αλλάζει συχνά, ώστε να μην τη συνηθίζει και να αισθάνεται άνετα και μας προσέχει λιγότερο.
Η εξοικίωση με τους πυροβολισμούς πρέπει ν' αρχίσει σε όσο το δυνατό μικρότερη ηλικία.
Είχα θυμάμαι μια γέννα Σέττερ. Η σκύλα ήταν δική μου και γεννούσε μέσα στο σπίτι μου. Εγώ και οι φίλοι μου κάναμε έξω από το σπίτι κάθε μέρα σκοποβολή. 'Οταν τα κουταβάκια έφτασαν ενός μηνός και έβγαιναν από το σπίτι, έπαιζαν με τους άδειους κάλυκες στα πόδια μας, ενώ εμείς πυροβολούσαμε σε απόσταση δύο μέτρων χωρίς να δίνουν την παραμικρή σημασία. Συνδυάστε στους πυροβολισμούς με κάτι ευχάριστο, το φαγητό ή τη βόλτα και συνεχίστε τους μέχρι το σκυλί να βγει στο κυνήγι. Πολλά άξια ζώα καταστρέφονται από ακατάλληλους χειρισμούς, διότι άκουσαν πυροβολισμούς για πρώτη φορά στη ζωή τους κατά την έναρξη του κυνηγιού. Για όσους μένουν στην πόλη, η εξοικείωση των κουταβιών μπορεί να γίνει με πιστόλι φωτοβολίδων. Ο κάθε εκτροφέας επίσης θα έπρεπε να διευκολύνει τη δουλειά του μελλοντικού κατόχου των κουταβιών του, εξοικειώνοντάς τα με πυροβολισμούς την ώρα που αυτά θηλάζουν .
'Οσο περισσότερες παραστάσεις έχει το κουτάβι μεταξύ δύο και οκτώ μηνών, τόσο πιο ευπροσάρμοστο σε νέες συνθήκες γίνεται. 'Οταν απομονώσουμε ένα κουτάβι και σε ηλικία οκτώ μηνών το βγάλουμε έξω, φοβάται τα πάντα γιατί δεν γνωρίζει τίποτα. Αφήστε το να παίξει, να περάσει μέσα από θάμνους, να γρατσουνιστεί, να δει αυτοκίνητα, ανθρώπους, άλλα ζώα. Από τεσσάρων μηνών πρέπει σιγά-σιγά να το συνηθίσουμε στο λουρί και την έννοια της δέσμευσης. Αν περιμένουμε να φτάσει τους έξι μήνες, η αντίδραση θα είναι εντονότερη και η τραυματική εμπειρία θα εξαλειφθεί δυσκολότερα. Δέστε το με το λουρί και μείνετε σταθεροί. Αυτό θα δοκιμάσει να φύγει, να απελευθερωθεί. Ηρεμείστε το με τη φωνή σας και χαϊδέψτε το όταν πάψει να αντιστέκεται. Μην υποχωρήσετε και το αφήσετε ελεύθερο πριν ηρεμήσει και μετά αφού το ελευθερώσετε χαϊδέψτε το και παίξτε μαζί του. Σε τρεις τέσσερις μέρες θα το έχει συνηθίσει αρκετά.
Θωμάς Πετρόχειλος
Εκπαίδευση Μέρος Β'
Διαλέγουμε τα παραγγέλματα από λέξεις τις οποίες δεν χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή. Τα περισσότερα παραγγέλματα τα οποία χρησιμοποιώ τα έχω δανεισθεί από τα γερμανικά και είναι τα : 1) «φους» που σημαίναι περπάτα δίπλα στο αριστερό μου πόδι ή έχε με στο δεξί σου πλευρό, 2) «ζιτς» το οποίο σημαίνει κάτσε, 3) «πλατς» που σημαίνει ξάπλωσε, 4) «μπλάιπ» το οποίο σημαίνει μείνε και περίμενε στη θέση στην οποία βρίσκεσαι, 5) «χίια» που σημαίναι έλα, 6) «χοπ» που σημαίναι πήδα, 7) «στοπ» που σημαίνει σταμάτησε.
Ο Φον Στεφανιτ γράφει ότι στην εκπαίδευση πρέπει να χρησιμοποιούμε πνίχτη, αλλά έχουμε καλύτερη αμεσότητα με ένα κομμάτι αλυσίδα, που ο τελευταίος κρίκος μπαίνει μέσα στον ανάλογο κρίκο του φάρδους του λαιμού του ζώου και σαν καβίλα περνάει η σούστα της αλυσίδας, την οποία κρατάμε στο δεξί μας χέρι.
Το σκυλί πρέπει να μας έχει πάντοτε στα δεξιά του. Όταν απομακρυνθεί από το αριστερό μας πόδι, τινάζουμε την αλυσίδα δυνατά και όταν αυτό πάρει τη θέση του, το χαιδεύουμε με το αριστερό μας χέρι στη δεξιά πλευρά του κεφαλιού του, για να συνηθίσει να βρίσκεται σε αυτό το σημείο. Αλλάζουμε κατευθύνσεις και ταχύτητες, έτσι ώστε να φιξαριστεί εκεί και το χαιδεύουμε συνέχεια. Σε άθε αλλαγή κατευθύνσεως προφέρουμε το παράγγελμα «φους» και κτυπάμε το αριστερό μας πόδι με το αριστερό χέρι. Μετά από λίγες διαδρομές και ενώ το ζώο έχει αρχήσει να προσαρμόζεται, σταματάμε, υψώνουμε το δεξί μας χέρι παράλληλα με το σώμα μας, με το δείκτη προς τα πάνω, δίνοντας το παράγγελμα «ζιτς». Εάν το ζώο δεν καθίσει, τότε τινάζουμε την αλυσίδα μας προς τα εμπρός σε γωνία 45 ο με το έδαφος. Το σκυλί για να αντιδράσει στο τίναγμα αυτό κάθεται και εμείς αμέσως το επιβραβεύουμε. Πάντοτε χρησιμοποιούμε τη φυσική αντίδραση του ζώου στην πίεση, αντί να προσπαθούμε να την καταστείλουμε. 'Ετσι πιέζουμε το ζώο πολύ λιγότερο και τα αποτελέσματα είναι άμεσα. Εφ' όσον επαναλάβουμε τις ασκήσεις αυτές 3 -4 φορές, τότε και εφ' όσον το σκυλί βρίσκεται στη θέση "ζιτς" τραβάμε μαλακά την αλυσίδα μας μπροστά λέγοντάς του το παράγγελμα "μπλάιπ" δείχνοντας την παλάμη μας. Το σκυλί μπορεί να θέλει να σηκωθεί. Για να μείνει στη θέση του και εμείς να απομακρυνθούμε, χωρίς να μας ακολουθήσει, κάνουμε δυο ή τρεις στροφές γύρω από τον εαυτό μας προς τα αριστερά και απομακρυνόμαστε σε κάθε στροφή λίγο περισσότερο.
Όταν φθάσουμε 1 1/2-2 μέτρα μακριά του και αυτό παραμένει στο «μπλαιπ», τότε συνεχίζουμε την απομάκρυνσή μας πιο άνετα.
Φθάνουμε 5 μέτρα μακριά, ξαναγυρίζουμε και περνάμε από μπροστά του επαινώντας το. Όταν φτάσουμε στη διαμετρικά αντίθετη απόσταση ξαναγυρίζουμε σε αυτό με το αριστερό μας πόδι στο δεξί του πλευρό, το χαιδεύουμε και ξεκινάμε κάνοντας λίγες διαδρομές με το σκυλί στο «φους», αλλάζουμε κατευθύνσεις , κάνουμε μεταβολές προς τα δεξιά και αριστερά, φροντίζοντας πάντα να μας έχει το σκυλί στο δεξί του πλευρό και αν είναι δυνατό, να είναι κολλημένο επάνω μας. Αν απομακρυνθεί από το πόδι μας τινάζουμε την αλυσίδα και φέρνουμε το σκυλί δίπλα σε αυτό, αμέσως δε μετά το χαιδεύουμε. Τις διαδρομέ αυτές τις συνοδεύουμε με 2-3 «ζιτς». Στο τελευταίο αφήνουμε το σκυλί στο «μπλάιπ», δείχνοντάς του την παλάμη μας και απομακρυνόμαστε, κιάνοντας σταυρούς με τις διαδρομές μας, με κέντρο το σκυλί, ώστε να μην έχει σταθερή κατεύθυνση απομάκρυνσης. Εάν το σκυλί σηκωθεί, σταματάμε αμέσως και το διατάζουμε να καθίσει με το παράγγελμα «ζιτς» και αμέσως μετά το επαινούμε.
Εάν δεν υπακούσει και έλθει προς το μέρος μας, τότε πιάνουμε την αλυσίδα και με μια δύναμη σταθερή των 10 κιλών προς τα επάνω το ξαναπάμε στη θέση του, δίνοντάς του πάλι το «μπλάιπ» και τραβώντας την αλυσίδα μας μαλακά προς τα εμπρός, επιτείνουμε το παράγγελμά μας και ξαναρχίζουμε τις σταυρωτές επαναλήψεις μας. Οι κινήσεις μας πρέπει να είναι άνετες, σίγουρες, τα παραγγέλματα να τονίζονται στην πρώτη συλλαβή και ο τόνος μας να είναι πάντοτε μαλακός. Μετά από λίγο επιστρέφουμε στο σκυλί, το χαιδεύουμε και ξαναρχίζουμε τις διαδρομές μαζί του. Το ζώο με όλα αυτά έχει γίνει πολύ διτακτικό. Στην Τρίτη διαδρομή ξαφνικά σταματάμε, τινάζουμε την αλυσίδα μας από πάνω προς τα κάτω κυματιστά, διατάζοντας «πλατς» ή δείχνοντας το έδαφος, το σκυλί ξαφνιασμένο απλώνει, εμείς το επαινούμε και το χαιδεύουμε, αμέσως δε μετά του λέμε «μπλάιπ» εγκαταλείποντάς το και ξαναρχίζοντας τις διαδρομές.
Εάν κάνει να σηκωθεί, σταματάμε επί τόπου ξαφνικά και δείχνοντας το έδαφος εμπρός από τα πόδια του, του λέμε πάλι «πλατς». Εάν δεν ξαπλώσει, πηγαίνουμε εκεί και τινάζοντας την αλυσίδα κυματιστά, το βάζουμε στο «πλατς» μετά στο «μπλάιπ» και απομακρυνόμαστε πάλι πηγαίνοντας στηυν καρέκλα μας και περιμένουμε εκεί για 1-2 λεπτά. Το ζητούμενο είναι να αρχίσει το σκυλί να λειτουργεί, χωρίς όμως να το πιέσουμε υπερβολικά.
Συμπεριφερόμαστε περίπου σαν να παίζουμε, αλλά δίνουμε ταυτόχρονα τα μηνύματα τα οποία θέλουμε. Όταν δούμε ότι αρχίζει να ανησυχεί και θέλει να σηκωθεί, κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά ξαναρχίζουμε. Πηγαίνουμε πάλι δίπλα του, το χαϊδεύουμε, του λέμε "φους" και ξεκινάμε. Κάνουμε σλάλομ με σημαίες, πηδάμε μικρά εμπόδια λέγοντάς του ταυτόχρονα "χοπ", περνάμε δίπλα από σκυλιά, ανθρώπους, πότε τρέχοντας και πότε περπατώντας. Πότε πότε, του δίνουμε ένα "πλατς" ή "ζιτς" χαιδεύοντας το πάντοτε από τη μεριά του αριστερού μας ποδιού.
Τα μόνα τα οποία μένουν σταθερά σε όλη τη διαδικασία είναι οι λέξεις και οι χειρονομίες των παραγγελμάτων , τα οποία σιγά σιγά επαναλαμβανόμενα εντυπώνονται στο ζώο. Πρέπει συνεχώς να διανθίζουμε τις ασκήσεις μας με κάτι καινούργιο, ώστε να μην βαριέται το ζώο, Μετά από 3 -4 λεπτά σταματάμε, βάζουμε το ζώο στο "πλατς" και "μπλάιμ" και πάμε στη θέση μας, όπου περιμένουμε 5 -1 Ο λεπτά, δίνοντας στο ζώο το χρόνο να ηρεμήσει και να αποβάλει την πίεση στην οποία το έχουμε υποβάλει. Στην προσπάθειά του αυτή θα δούμε ότι πολλές φορές το παίρνει και ο ύπνος, Μετά την πάροδο του προκαθορισμένου χρόνου πηγαίνουμε σε απόσταση 2 -3 μέτρων πίσω από το σκυλί και το καλούμε λέγοντας το όνομά του και το παράγγελμα "χίια', φέρνοντας την παλάμη του δεξιού μας χεριού στην κοιλιά μας. Εάν αυτό δεν έλθει, τότε ρίχνουμε επάνω του ένα κομμάτι αλυσίδα βάρους 100 γραμμαρίων και επενελαμβάνουμε την ανάκληση. Αυτό ξαφνιάζεται και έρχεται γρήγορα. Όταν έλθει το χαιδεύουμε, του λέμε "φους" αφήνοντας την αλυσίδα να σέρνεται πίσω του. Μετά, χωρίς πλέον να κρατάμε αλυσίδα, του λέμε "ζιτς", "μπλάιπ", απομακρυνόμαστε λίγα μέτρα δεξιά και αριστερά από το ζώο και μετά του ξαναδίνουμε ανάκληση.
'Οταν έλθει το χαιδεύουμε, του λέμε "φους" και κάνουμε λίγες διαδρομές με την αλυσίδα να κρέμεται. Μετά το βάζουμε στο "πλατς" και το αφήνουμε εκεί για άλλα 10 λεπτά. 'Οταν τελειώσει ο χρόνος το παίρνουμε, το πηγαίνουμε στο χώρο στον οποίο το έχουμε συνηθίσει να το κάνουμε βόλτα, το αφήνουμε ελεύθερο και του συμπεριφερόμαστε όπως συνήθως, αποφεύγοντας να δώσουμε οποιαδήποτε εντολή.
'Ενα από τα βασικά πράγματα, τα οποία πρέπει να θυμόμαστε, είναι ότι όταν περπατάμε με το ζώο στο "φούς", η αλυσίδα μας πρέπει να είναι τελείως χαλαρή, ώστε το ζώο να αισθάνεται περίπου ελεύθερο. Δεν πρέπει να δείχνει φοβισμένο, αλλά να κολλάει και πολλές φορές να ανεβαίνει πάνω μας.
Οι διορθώσεις με την αλυσίδα πρέπει να γίνονται μόνο όταν το ζώο δεν υπακούσει και αμέσως μετά να επαινεθεί. Δεν του δίνουμε παραγγέλματα όταν έχει τη δυνατότητα άρνησης. Όταν δεν εκτελεί μια εντολή, η διόρθωση επαναλαμβάνεται αμέσως ισχυρότερη. Όσο μακρύτερα είναι το ζώο απο΄εμάς, και όσο πιο μεγάλοι είναι διάφοροι πειρασμοί του περοβάλλοντος, τόσο ισχυρότερη πρέπει να είναι η επιρροή μας, ώστε το ζώο να μας υπακούσει.
Τις επόμενες ημέρες επαναλαμβάνουμε τις ασκήσεις «φους», «μπλάιπ», «χίια», «χοπ», «στοπ» δυσκολεύοντάς τις μέρα με τη μέρα ως εξής :
Περπατάμε με το ζώο σε όλο και πιο πολυσύχναστους δρόμους από ανθρώπους και αυτοκίνητα ή ανάμεσα σε ζώα, καθώς και έξω στην εξοχή ή ανάμεσα σε κομμάτια τροφής.
Το σκυλί, την ώρα που περπατάμε, δεν πρέπει να δίνει σημασία σε τίποτα από όλα αυτά, να βρίσκεται κολλημένο πάνω στο αριστερό μας πόδι. Εάν ξεφύγει από εκεί για οποιοδήποτε λόγο, το διορθώνουμε τινάζοντας την αλυσίδα και αμέσως μετά το χαιδεύουμε. Εάν προπορευθεί, αλλάζουμε κατεύθυνση 180 μοιρών προς τα δεξιά και τινάζουμε την αλυσίδα μας προς το αριστερό μας πόδι. Μετά από 10 μέτρα περίπου το ξανακά- νουμε, ώστε να βρεθούμε στην αρχική μας πορεία. Στις διαδρομές αυτές, οι οποίες πρέπει να διαρκούν 15 λεπτά περίπου , θα δώσουμε ένα "ζιτς" ή "πλατς" ανά 100 έως 150μέτρα.
Οι απομακρύνσεις μας από το ζώο, όταν αυτό είναι μπλοκαρισμένο με το "μπλάιτ", αρχίζουν ανά 2 μέτρα μέχρι 8 και από τις δύο πλευρές του ζώου και φτάνουν ανά 10 μέχρι 40 τις επόμενες 8 ημέρες, αυξάνοντας ένα μέτρο την ημέρα και στις 2 θέσεις "ζιτς" και "πλατς",
'Οταν το ζώο εγκαταλείπει τη θέση του, το διορθώνουμε και επαναλαμβάνουμε την άσκηση από την αρχή, 'Οταν το ζώο έχει πεισθεί πλέον να μην εγκαταλείπει τη θέση του "μπλάιπ", τότε το τοποθετούμε στη θέση "πλατς" σε απόσταση περίπου 8 μέτρα από ένα θάμνο, του λέμε "μπλάιπ" και απομακρυνόμαστε πηγαίνοντας πίσω από το θάμνο αυτό και μένουμε εκεί για 5 δευτερόλεπτα, εκτός οπτικού πεδίου του ζώου. Μετά, θα βγούμε να μας δει, ξανακρυβόμαστε, μετράμε 10 δευτερόλεπτα και ξαναβγαίνουμε να μας δει. Το επαναλαμβάνουμε αυτό, αυξάνοντας κάθε φορά 10 δευτερόλεπτα μέχρι να συμπληρώσουμε 50 δευτερόλεπτα κρυμμένοι. Εάν το ζώο σε κάποπι φάση της άσκησης εγκατέλειψε τη θέση του, με μια δύναμη σταθερά προς τα πάνω 10 κιλών, το ξαναγυρνάμε σε αυτή.
Θωμάς Πετρόχειλος
Πίσω